मला माझे शेवटचे शब्द हे असे हवेत

“कृपया दिवे बंद करा.”

मला मंद कुजबुजल्यासारखा मृत्यू हवा आहे.

माझी इच्छा आहे की हे दु:ख शेवटी मला इतके गिळून टाकेल की मी निघून जाऊ शकेन.

मला दु:खाचा वास असलेल्या घोगंडी आणि उशीच्या बेडवर मरायचे आहे.

थंड हात पाय हळूहळू फुटत आहेत कारण माझे रक्त नसानसांतून दूर जात आहे.

मला छताकडे पहायचे आहे जणू ती खिडकीतून दिसते आणि म्हणते “मी येत आहे”.

जेव्हा मी मरेन तेव्हा कॉंक्रिट ही मला हवी असलेली शेवटची गोष्ट असेल

मला स्वत:ला अंधारलेल्या जंगलात पूर्ण नग्न होऊन, अंगभर ओल्या चिखलात दफन करायचे आहे,

आणि मुंग्या माझ्या आत त्यांचा मार्ग शोधून काढूतील.

मला असे वाटते की कोणीतरी माझ्या मृतदेहासमोरून अडखळले पाहिजे आणि आणि मरण्यापूर्वी कमी एकटेपणा जाणवेल.

हे फक्त एक मृत्यूचे गाणे आहे जे मला सांगते की माझा मृत्यू माझ्या आयुष्यासारखाच दयनीय व्हावा.

जेव्हा मृत्यू मला जवळ घेईल तेव्हा मी फक्त म्हणेन

“तु खूप वेळ घेतलास पण मला आनंद झाला की तु शेवटी आला आहेस”

2

फक्त शांतता असलेल्या संभाषणाला तुम्ही काय म्हणाल?

जे काही बोलले जाते त्या बदल्यात ऐकले नाही तर त्याला बोलणे म्हणतात का?

मला माहित नाही की हा एकटेपणा आहे की वेडेपणा आहे की एक आवाज ऐकण्याची इच्छा आहे?

आवाज ऐकण्याची एक इच्छा, होय.

एक आवाज ऐकण्यासाठी.

एक आवाज.

एक आवाज, सूर नाही.

मला आवाज ऐकू येतात,

माझ्या सभोवतालच्या भिंतींना ठोके मारल्याचा आवाज, असा कि एकतर भिंत किंवा माझी मुठ मोडेल.

माझ्या हृदयाच्या ठोक्याचा आवाज, हा कोणीतरी लाकडाच्या तुकड्यात खिळे ठोकल्यासारखे वाटतो.

माझ्या श्वासातून उरलेली हवा घेत असल्याचा आवाज.

मी स्वतःला पाण्याने भरत असल्याचा आवाज जो मला कळत नाही कि हा रक्त बाहेर पडत असल्यासारखा का येत आहे.

पिंजऱ्यात बंदिस्त हवेचा आवाज जो तुम्ही भूमिगत बोगद्यात ऐकू शकता. किंवा जेव्हा तुम्ही तुमच्या कानाजवळ रिकामी बाटली ठेवता.

मला माहित आहे की तिथे असे लोक आहेत ज्यांचे चेहरे काचेवर दाबलेले आहेत, ओरडत आहेत

जागे व्हा जागे व्हा जागे व्हा

मी त्यांना ऐकू शकत नाही पण ते काय बोलत आहेत हे मला माहित आहे, कारण मला माहित आहे की हे सर्व एक भ्रम आहे, कदाचित एक स्वप्न आहे, हे माझे वास्तव असू शकत नाही.

हे वास्तव असू शकत नाही.

हे वास्तव नाही.

ही शांतता तोडली पाहिजे.

मला आवाज ऐकायचा आहे.

कोणाचा तरी आवाज.

म्हणून मी ते माझे स्वतःचे होऊ दिले.

ते माझे स्वतःचे असावे.

मी म्हणते, “डोळे उघड, पुन्हा एकदा, नाटक सुरू होण्यापूर्वी या भिंती रंगमंचावर पडद्यासारख्या उठतील.

फक्त प्रयत्न कर आणि डोळे उघड, प्रिये.

आपण आपले डोळे उघडू शकता.

तुम्ही भिंती वर उचलू शकता.”

3

मृतशब्द/

कविता काय करू शकते हे मला पहिल्यांदाच कळले मी बारा वर्षाची रात्री एकटी बसून रडत होते. मी माझ्या भौतिकशास्त्राच्या पुस्तकाच्या शेवटच्या पानावर लिहायला सुरुवात केली.आई, मला या जगात आणण्यासाठी जे कष्ट सोसले आहेस ते व्यर्थ जाणार नाही, मी वचन देते/

दुसऱ्या दिवशी सकाळी मी ताज्या कागदावर सगळं लिहिलं आणि तिला वाचण्यासाठी आमच्या व्हरांड्यातल्या तुळशीच्या रोपाजवळ ठेवलं.

तिला ते कधीच वाचायला मिळाले नाही.

पाऊस पडला होता आणि पाण्याने शब्द भिजून विरघळले होते.

त्या दिवशी मी तिथे बसले

आणि माझ्या अश्रूंमध्ये बुडाले

मी स्वतःला सांगितले की हे पाणी जीवनाला किंवा शब्दांना साथ देत नाही.

जेव्हा तुम्ही कागदावर शब्द लिहिता आणि कागद जाळला जातो किंवा चुरा केला जातो किंवा चुरला जातो किंवा फाटला जातो किंवा मिटवला जातो किंवा पुनर्वापर केला जातो

तेव्हा शब्द कुठे जातात?

जर शब्द नाहीसे होत असतील तर कविता अजरामर कशा होतात?

ही कविता कशी संपवावी तेच कळत नाही किंवा त्या विषयासारखी कोणतीही कविता कशी पूर्ण करावी.

कविता पूर्ण झाली असे कधी म्हणतात?

जेव्हा लिहून पूर्ण होते तेव्हा ज्याच्यासाठी लिहिलं त्याच्या ओठावर शेवटी लेखक कधी लिहितो का?

की ज्याने एकदा लिहिलं आहे तो यापुढे लिहायचं नाही असे ठरवतो?

की जेव्हा शब्द, ज्याने जन्म दिला त्याचा त्याग करतात?

तसे?

4

तेथे खूप काही आहे. तेथे बरेच काही आहे (किंवा आम्ही करू तर तेथे)

देश, महाद्वीप, महासागर, गझिलियन तारे आणि ग्रह आणि आकाशगंगा असलेले आकाश आणि ज्या गोष्टींची नावे घेणे बाकी आहे.

तेथे खूप काही आहे, त्याचा विचार करा. आणि हे सर्व पाहणे केवळ अशक्य आहे. ग्रहांपासून आकाशगंगेपर्यंत आपण ते कसे तोडण्याचा प्रयत्न केला हे महत्त्वाचे नाही

महाद्वीपांपासून शहरांपर्यंत लोकांपासून कुटुंबांपर्यंत हे अजूनही खूप आहे.

हे वेडे आहे की आपण कोणत्याही गोष्टीबद्दल सर्वकाही कधीही जाणून घेऊ शकत नाही, मग ते आपल्या शहरासारखे लहान असो किंवा अगदी आपले घर किंवा एंड्रोमेडा असो. सर्व काही अमर्यादपणे लहान आहे आणि तरीही इतके जटिल आहे की मी तपशीलवार म्हणू?

आणि मला वाटतं म्हणूनच त्यांना सोलमेट्सची कल्पना सुचली.

तुला विश्व कळू शकत नाही पण तुझ्यात आणि माझ्यात संपूर्ण विश्व नाही का? आपण सर्व केवळ विश्वाने भरलेले शरीर आहोत. ज्याप्रमाणे विश्वाची वाढ होत राहते आणि त्याच वेळी विघटन होत राहते, त्याचप्रमाणे आपल्या शरीराचेही.

आम्हाला जिवंत ठेवण्यासाठी आम्हाला काहीतरी हवे होते, म्हणून आम्ही आत्म्याचा निर्णय घेतला आणि आम्ही त्या व्यक्तीबद्दल सर्वकाही पाहण्याचा, जाणून घेण्याचा, प्रेम करण्याचा प्रयत्न केला. जेव्हा आम्हाला ते सापडतात तेव्हा आम्हाला यापुढे तेथे काय आहे ते शोधण्याची गरज वाटत नाही कारण आम्हाला आधीच विश्वाचा वाटा मिळाला आहे.

5

(i) हसणे ही एक परदेशी विसरलेली भाषा आहे जी मी अजूनही शिकत आहे,

म्हणून मी तुटलेले हसणे हसतो.

(ii) साखळदंड हसू माझ्या ओठातून सुटण्याचा प्रयत्न करते जसे घाबरलेल्या मांजरीचे पिल्लू त्यांच्या घरातून बाहेर पडू पाहत नाहीत.

(iii) मी जे काही बोललो आहे त्यापेक्षा मी मागे राहिलो आहे कारण मी जे काही बोलतो ते असे वाटते की मी माझ्याबद्दल काहीतरी प्रकट करत आहे ज्यामुळे मला अधिक असुरक्षित बनते.

(iv) मी नेहमी वेगवेगळ्या भावनांना वेगवेगळ्या रंगांचा धूर म्हणून चित्रित केले आहे जेणेकरून ते माझा गळा कापतील तेव्हा आकाशात धुराचे इंद्रधनुष्य उठेल.

(v) पाऊस आता माझ्यासोबत रडत नाही. चंद्र आता मला उत्तर देत नाही.

तू आता माझ्यावर प्रेम करत नाहीस.

मी तशीच/ समजूतदार कस राहू?